Kaç gündür kimsenin ağzını bıçak açmıyordu. İlk kez bugün annemin yüzünün güldüğünü gördü de canlandılar biraz. Konuşup gülüşmeler, girip çıkmalar yeniden başladı evin içinde. Sisi, hani canım annemin şu elinden düşürmediği fildişi heykelcik çalınmış, ertesi gün bulunmuştu; o günden beri ortalıkta bir mezar sessizliği hüküm sürmekteydi. Pasaklı Kadriye dediğim Katina’dan, Baykuş Gözlü Arşak’a, o hırsız besleme kıza kadar, evde herkes annemin sinirleri yeniden ayağa kalkacak korkusuyla parmaklarının ucuna basarak dolaşıyordu.

Pis besleme n’olacak, hem çalıyor, hem korkuyor. Odasında yastığın altında bulununca da hüngür hüngür ağlıyor. Yeminler ediyor. O çalmamış da, yok bilmem neymiş de... Manyak şey, ne ağlayıp sızlarsın, ne yeminler edersin, çaldın işte! Çalmadınsa neden senin yastığının altından çıkıyor?... Ama iyi etti annem, aferin kadına, bir güzel haşladı serseriyi. Hem yalnızca ona değil, ötekilere de gözdağı olur. Çalacakları varsa çalmazlar artık. En ufak bir şey çaldılar mı, karakollara, mahkemelere sürüneceklerini bilirler. Ay be, annemin de yaptığına bak!

“Bana bak Cudi, ileri gidiyorsun! Sana son kez söylüyorum, ayağını denk al!...”

Sisi’yi o ortalık Fatma’sı, sersem kızın çalmadığını bal gibi biliyormuş. O fildişi heykelciği ben almışım ve götürüp o kızın yastığının altına... Ama kalkıp da elalemin beslemesinin yanında kendi oğlunu suçlu çıkaracak değilmiş tabi! Açığa vurmamış. Kızı sıkılamış, Sisi’yi onun çaldığına inanmış gibi görünmeye çalışmış. Aa! Hele şu anneme bak be! Çalarım tabi, neden çalmayayım ki! Onun yastığının altına koymayıp kendi odama saklayacak halim yoktu herhalde. O zaman hırsız ben olurdum. Ne yapalım, besleme olmasaydı o da! Hem nereden biliyorsun çalmayacağını, fırsatını bulsa bal gibi çalardı işte! Pis besleme n’olacak! Annemin eskilerini giyiyor. Siz onun yeni eteğini göreceksiniz, nah böyle dizlerinin altına sarkıyor. Annem, verdiği son eteğe, bir farbala eklemesini, dizlerinin altına kadar uzatmasını söylemiş. O da yapmış. Tabi yapacak, annem diyecek de o yapmayacak, öyle mi? Hele bir yapmasın! Annemin de hınzırlığı! Kendi dizlerinin üstünde giyiniyor, kızın eteklerinin dizin bir karış altında olmasını istiyor. Tabi, kurnaz kadın annem. Kızın bacakları güzel, kendininkiler gibi upuzun bir kemik parçası değil, onun için böyle yapıyor. İyi yapıyor, az bile o kıza! O beni Fettah ile sarmaşıkların arasında görür mü? Ben de annemin yeni verdiği ayakkabılarla onun için koşturuyorum işte şapşal şeyi. Ayaklarını sıkan sivri topuklu ayakkabıların üzerinde koşuşunu göreceksiniz, öyle komik bir hali var ki! Ayakları nah böyle, devetabanı gibi… Tabi, annemin ayakları küçük. Yeni bir ayakkabı verdiği zaman kızın o ayakkabıyı ayağına alıştırması, iki üç hafta sürüyor en azından. Sulara koyup günlerce yumuşatmalar, içerisine gazete kağıtları tepip birkaç gün de öyle bekletmeler... Yine de olmuyor ayağına. Günlerce ayaklarının ağrısından kıvranıp duruyor, dudaklarını kemiriyor. Annem Sisi’yi onun çaldığına inanmış göründü ama, beni odasına çağırıp bir güzel payladı. Hırsızlık yapmaya utanmıyor muymuşum? Beş paralık hizmetlilerin yanında onu küçük düşürüyormuşum. N’apalım, yaptım işte! Hem benimki hırsızlık değil bir kere. Çaldıklarımı kullanmıyorum ki! Götürüp satmıyorum da hırsızlar gibi. Paraya ihtiyacım mı var? Her şeyim var benim. Oyuncaklarım, param, elbiselerim... Çaldığım kalemleri, defterleri, götürüp tuvalete atıyorum. Ha dün Sırma ile bakkala da onun için gittim. Canım sıkıldığı için ya da hava almak istediğimden çıkmadım dışarı, bakkaldan bir şeyler aşırmaya gittim. N’apayım, çalmayınca uykum kaçıyor, uyuyamıyorum geceleri. Hani o orta sırada oturan gözlüklü kambur kızın gözlüğünü de ben kırmıştım ama söylemedim. Kız dışarı çıkarken gözlüğünü sıranın üstünde unutmuştu; aldım kırdım. Göreceksiniz, o gün ne güzel uyudum, mışıl mışıl... Annem de yapıyor. Yapmıyor mu sanki! Ay be, ne kızıyorum şu anneme! Kendisi yapınca iyi, ben yapınca suç oluyor. Bilmiyorum değil mi?... Hani geçen yıl, Büyükada’da Şermin Hanım’ın bileziğini onun aldığını gördüm işte! Denize attığını bile gördüm! Ne kurnaz, hava alacakmış güya…